Bombay dreams

Od wielu lata patrzyłam na Niego z daleka. Czytałam książki, oglądałam filmy, śledziłam doniesienia prasowe. Zawsze z perspektywy Kalkuty, która jest dokładnie po drugiej stronie Indii, i tam nikt nie ma wątpliwości: Bombaj jest potworem. Wielkim, zatłoczonym, niebezpiecznym miastem, gdzie ludzie jadą dla pieniędzy i tylko one się tam liczą.

Gdy już postanowiłam tam pojechać (oczywiście warto na wstępie nadmienić, że w celu odwiedzenia Gosi, od ponad miesiąca mieszkanki tego miasta), dostać się do Bombaju nie było łatwo. W Delhi mój „tajny agent” kupił mi wcześniej bilet na pociąg – w najtańszej klasie, miejsca zarezerwowane dla kobiet. Kiedy już dotarłam na stację wieczorem (a wylądowałam w Delhi jedynie kilka godzin wcześniej) i znalazłam mój wagon (pośród 20 innych) okazało się, że jest on wypakowany.....ortodoksyjnymi muzułmanami...mężczyznami! Zanim zdążyłam pomyśleć o obiecanym przedziale dla kobiet, oni zaczęli się modlić. Szybko ułożyłam się do snu i przykryłam szczelnie prześcieradłem. Cóż, jeśli Allah pozwoli za 24 godziny będę w Bombaju! Pozwolił i to nie o pustym żołądku – owi faceci (30-osobowa rodzina;) wykarmili mnie za wszystkie czasy! „I jeszcze specjalne słodycze z naszego regionu....” – na stół wjechało ostatnie danie, a ja z ulgą powitałam Bombaj.

Przez ostatnią godziną, późnym wieczorem, zaopiekowała się mną jedyna kobieta w wagonie. „A więc masz znajomą w Bombaju i musisz sama dotrzeć do Andheri (na przedmieścia)?” Analizowała dalszą trasę podróży. „I nie oczekuj wiele.” – dodała – „Przeżyć tu przez tydzień bez spoliczkowania jakiegoś faceta to niemożliwe!”. Wsadziła mnie w pociąg podmiejski i krzyknęła „Welcome to Bombay”. „Thank you” – odpowiedziałam, chyba żeby dodać sobie kurażu. Właśnie szłam na spotkanie z Potworem.

A teraz krótka relacja z tego, jak go oswoiłam. W centrum opowieści będzie mieszkanie Gosi. W owym ‘apartamencie’ na przedmieściach w 3 małych pokojach mieszka od 7 do 10 osób. Pierwsza budzi się o 8 rano, ostatnia wraca z pracy o 2 nad ranem (zazwyczaj). Tak, oznacza to wieczny młyn, który nie pozwala zasnąć, ale przede wszystkim nie pozwala zmarnować ani jednej cennej minuty życia. Przez 5 nocy przespałam co najwyżej 20 godzin. Nie ma w tym nic dziwnego. Jedną noc spędziłam z Agatą na planie filmowym. Kto kręci filmy w nocy? – myślę oczekując jakiejś szmiry (oczywiście zakładając, że są bollywoodzkie nie-szmiry!) A tam wpadamy na aktorkę nr 1 w Bollywood, czyli Kareenę Kapoor. Zasypiam na stojąco o 4 nad ranem i już nie zazdroszczę gwiazdom niczego.

Wracając jednak do mieszkania Gosi. Wychodzimy z niego rano i staramy się dostać pociągiem lokalnym do centrum. Tutaj przeludnienie widoczne jest jeszcze bardziej niż w mieszkaniu. W tym mieście naprawdę jest 30 razy więcej ludzi na metr kwadratowy niż w Warszawie!

Przejeżdżamy przez Bandrę, dzielnicę w której mieszka Bolly-król Shah Rukh Khan. Nie trzeba wyglądać za okno, żeby rozpoznać tę stację – tylko tutaj tak....śmierdzi! Oprócz gwiazdora w okolicy mieszają tysiące bezdomnych. Albo mieszkańców chodników, bo bezdomność to w Bombaju pojęcie względne.

Mijamy Bandrę, w pociągu tłok powiększa się z każdą stacją. W przedziale dla kobiet dziewczyny w szorcikach, panie w żakietach i kobiety w burkach.

Po wyjściu ze stacji z pierwszego napotkane plakatu spogląda na nas Bal Thackeray – ten co przemianował Bombaj na Mumbaj. Dla jednych hinduski święty mąż, dla drugich gotowy zabijać dla religii fundamentalista, prowadzący od 40 lat krucjatę o powrót do przeszłości, kiedy Indie były czyste, nietknięte przez NICH. Oni też patrzą na nas z billboardów: roznegliżowane gwiazdy filmu i krykieta reklamują Pepsi. Kochane przez z tym, którzy wybierają przyszłość.

Dzień i noc. Pałace i slumsy. Nagość i wstyd. Przeszłość i Przyszłość. Mówią o nim Maximum City. Bombaj - miasto nienasycone, zawsze biegnące, w milionie kierunków jednocześnie. Kiedy wysiada się w centrum na słynnej stacji CST można pewnym krokiem pójść w swoim kierunku albo uciec z powrotem do pociągu, ale nie można się zatrzymać, bo może zgnieść cię tłum. Oto właśnie Bombaj – można go kochać, można nienawidzić, ale nie można pozostać obojętnym.

I kiedy już stoczyłam swoją ostatnią walkę z tłumem i wsiadłam do pociągu, który zawieść mnie miał do Kalkuty, przeszedł mnie dreszcz. To już koniec. Koniec. Zegar na stacji bezlitośnie odliczał minuty, a ja w samotności mogłam wreszcie przyznać przez samą sobą. Pokochałam Potwora.

I z góry przepraszam, że z mojej relacji nie do końca wynika, dlaczego go kocham. Nienasyconych pozostawiam z najprostszą i najprawdziwszą odpowiedzią: bo jest.